Pani Alicja finalnie nie dźgnęła elfa, nie mając świadomości, że nie powinno się zaczepiać elfiego żołnierza. Zwłaszcza takiego w podbramkowej sytuacji.
- Kozę kupić? W ZOO? Idź stąd, bo wezwę ochronę! - huknęła jeszcze kobieta i się od Saszki najzwyczajniej w świecie odsunęła, łypiąc na niego spod byka. - I żebym cię w okolicy więcej nie widziała!

Saszka zdziwił się bardzo takim zachowaniem. Nie pierwszy raz warszawiacy tego dziwnego Planu udowadniali, że są niegrzeczni.
- Tak, kozę kupić - odpowiedział z uporem wypisanym na twarzy. - Czy to coś dziwnego? Jeśli nie może mi pani sprzedać kozy, to proszę chociaż powiedzieć, gdzie takową mogę kupić. - Po chwili dodał jeszcze: - Bardzo panią proszę. Od tego zależy mój powrót do domu.

Warszawiacy ewidentnie nie byli tak pomocni, jak w jego rodzimej Warszawie. Tam na pytanie o to, gdzie kupić kozę, przechodzień nie tylko wskazałby jedno miejsce, a przynajmniej trzech potencjalnych hodowców wraz z nakreśleniem, jaki ma mniej więcej każdy z nich przedział cenowy. To była dziwna Polska. Kompletnie nie taka, do jakiej Saszka przywykł.
Teraz zwłaszcza, gdy szanowna pani Alicja odstawiła miotłę i sięgnęła do paska spodenek w kolorze khaki. Odczepiła od niego małą krótkofalówkę i uniosła ją do ust. Ale jeszcze nie wcisnęła guzika!
- Proszę opuścić teren małego ZOO, bo wzywam ochronę - powtórzyła kobieta z naciskiem, ewidentnie ignorując prośbę elfa o wskazanie potencjalnego miejsca do zakupu kozy.
Zwłaszcza że kapitan widział kilka kóz zaraz obok, za ogrodzeniem. Niektóre spacerowały, inne memlały trawę czy kawałek puszki, diabli raczyli wiedzieć, nawet malutkie kózki skakały po wybiegu! Tyle dobra. A żadna nie na sprzedaż.

Uszatek obruszył się. Co ochronę, jaką ochronę - za to, że zadał pytanie?! Elf poczuł się nagle bardzo skrzywdzony i niezrozumiany. Nic go tak nie złościło, jak ewidentna niesprawiedliwość. A tym przecież była ta groźba!
- Dlaczego niby pani ma wzywać ochronę? Bo zadałem pytanie? Jest pani co najmniej nierozsądna - obwieścił Saszka. I gdyby był inną osobą, pewnie nawet powiedziałby to z czymś w rodzaju pogardy, ale ponieważ nie był inną osobą, było to po prostu grzecznie wyniosłe postawienie sprawy.
Saszka odwrócił się od tej okropnej kobiety i powoli ruszył w stronę wyjścia. Fakt, że kóz było tu w bród. Ktoś inny, ale równie zdesperowany, pewnie nawet pomyślałby o kradzieży jakiegoś egzemplarza. Czy może raczej o porwaniu. I może nawet wprowadziłby ten plan w życie. Bo przecież tak by nakazywał przymus chwili.
Ale to był Saash'Khaar.
Praworządny elf. Żołnierz RPE. Takie rozwiązanie nawet nie postało w głowie elfa. A co w niej postało? No cóż.
Powrót do Armina.

Pani Alicja finalnie nie wezwała ochrony, skoro natręt postanowił odejść.
- Żebym cię tu więcej nie widziała! - krzyknęła jeszcze za nim, a wolną dłoń zwinęła w pięść i zagroziła mu nią w powietrzu.
Saszka czuł się nierozumiany i samotny. Był w kompletnie obcym miejscu, sam.
A w dodatku gdy dotarł do sklepu Armina to okazało się jedno: był zamknięty. Najwyraźniej poszukiwanie świeczki waniliowej i miodu było równie czasochłonne, co zdobycie kozy.
Czasu również było coraz mniej. Armin nie precyzował, czy to musi być ta konkretna noc i północ, czy północ po prostu. Wątpliwości i obawy powinny geografa natchnąć do myśli, że może zbyt wcześnie poddał się w poszukiwaniu kozy.

Saszka zdecydowanie nie poddał się w poszukiwaniu kozy. Ale też założył, że jeśli nie ta noc, to następna - wyliczył w głowie, że prawdopodobieństwo, by akurat ten konkretny dzień (a raczej noc) był jedyną opcją na wydostanie się z tego planu jest bliskie zeru, więc nie stresował się, że musi JUŻ, TERAZ, ZARAZ wypełnić rytuał, bo inaczej nigdy nie wróci do domu. Zdrowy rozsądek, yay.
Elf nie był AŻ TAK głupi, za jakiego Armin go brał.
Fakt, że antykwariat był zamknięty, trochę krzyżował mu plany, Saszka bowiem chciał wypytać Armina o inne miejsca, w których można by było kupić kozę. Ale skoro go nie było... Elf, nieznający za bardzo internetu i nawet nie mający do niego teraz dostępu postanowił zaczerpnąć informacji w jedyny dostępny mu sposób.
Mianowicie - poszedł na rynek, gdzie o tej porze jeszcze mogło być sporo ludzi - i zaczął pytać przechodniów, czy wiedzą może, gdzie w Warszawie sprzedają kozy.
No przecież. Logiczne.

Niektórzy w odpowiedzi się zaśmiewali. Inni z kolei zdziwieni mówili, że to chyba w sklepie z kozami - albowiem byli kompletnie zbici z tropu tym pytaniem - Saszka usłyszał również, żeby sprawdził jak człowiek na olx. Było nadal sporo ludzi na rynku, głównie w pubach czy na zewnętrznych ogródkach, przede wszystkim byli to również ludzie młodzi.
I w pewnym momencie, gdy elf szedł szukać kolejnej ofiary, to i jego ktoś zaczepił.
- Chcesz kupić kozę? Mleczną?- zapytał ktoś dziwnym zachrypniętym głosem. Ktoś w kapturze, ktoś kto zasłaniał twarz. Miał nawet na nosie okulary i maseczkę na twarzy. Ktoś podejrzany. Ewidentnie. I Saszka wyczuł bijącą od niego tę dziwną i obcą magię. Kimkolwiek by ten człowiek nie był, był istotą magiczną. To fakt. - Spotkajmy się za piętnaście minut w tamtej alejce - oznajmił nieznajomy w kapturze dziwnym głosem i wskazał obleczoną w rękawiczkę dłonią jedną z ciemnych uliczek.

W tej chwili bardzo żałował, że się przebrał w arminowe ciuchy. W swoim mundurze może zwracał uwagę i wzbudzał niezdrową ciekawość, ale za to nikt nie dawał jebania o przytroczony do pasa miecz, czakram czy - wreszcie - kaburę z browningiem. W cywilnym ubraniu Saszka nie bardzo miał gdzie ten cały oręż pomieścić, zresztą, nie spodziewał się też żadnych poważnych kłopotów.
Błąd.
Prawdopodobnie.
Elfowi bardzo nie spodobało się szemrane zachowanie obcego, ale tak naprawdę niewielki miał wybór. Mógł chociaż spróbować, prawda? W razie czego - tak całkiem bezbronny przecież nie był. Wojskowe przeszkolenie bojowe i tak dalej.
I tylko sam Saszka nie bardzo czuł się przekonany taką logiką.
Po tym, co widział - to znaczy: jak bardzo bez wysiłku posługiwał się magią Armin - kapitan nie miał większych wątpliwości, że gdyby ten ociekający magiczną aurą osobnik chciał elfem pozamiatać podłogę, to pewnie mógłby to zrobić. A jednak elf poszedł w umówione miejsce. Ostrożnie, mając się na baczności i będąc gotowym na ewentualny atak - w każdym razie na pewno ten niemagiczny.
- Kim jesteś i czy naprawdę możesz mi pomóc? - zapytał Erkh'iaan spokojnie, kiedy już doszło do spotkania.

Mężczyzna czekał już na elfa we wskazanej uliczce. Wyglądał troszeczkę inaczej - wprawdzie nadal miał na nosie przeciwsłoneczne okulary (mimo że już zdecydowanie zmierzchało) i maseczkę na twarzy oraz kaptur na głowie zasłaniający czoło, ale teraz kaptur był inny. Wcześniej był to kaptur zwykłej bluzy, a teraz był to kaptur szerokiego i bardzo długiego płaszcza. Brązowe, bawełnianego.
Przypominał trochę materiałem stroje mnichów.
Był bardzo obszerny - ten płaszcz, nie nieznajomy.
- Mogę ci sprzedać kozę, jestem sprzedawcą kóz z Marek - oznajmił mężczyzna dziwnym tonem, jakby pił przynajmniej trzy dni i właśnie opowiadał historię o duchach. - Nazywam się Nimra.
Żaden atak nie nadszedł. Nawet się nieszczególnie już teraz zanosiło, bo Nimra - sprzedawca kóz z Marek - stał przygarbiony pod swoim ciężkim i o wiele za dużym na siebie płaszczem.

Na atak się nie zanosiło, ale Saszka i tak miał się na baczności. Tym bardziej, że osobnik był tak dziwacznie ubrany. I co to w ogóle za imię, Nimra? Równie dziwaczne jak Armin. Czy oni w tym planie nie mieli jakichś normalnych im... Elf zmarszczył czoło.
Uwielbiał wszelkie gry słowne, choć znakomitej większości z nich nie rozumiał. Ale uwielbiał też przeróżne wzorce - bardzo ułatwiały meandrowanie w skomplikowanym świecie ludzi. Czy to chodziło o wzory matematyczne, wzory ludzkiego zachowania, migracje ptaków czy cokolwiek innego - kapitan dość szybko wychwytywał odpowiednie kompozycje. Dlatego też teraz zadał tylko jedno, jedyne pytanie.
- Armin?

- NIMRA - zagrzmiał mężczyzna i zamachał jedną ręką w wielkim rękawie niby skrzydłem. - PRZEKLINAM TĘ KOZĘ I CIEBIE! - zagrzmiał jeszcze, nim najzwyczajniej w świecie zniknął. Nie dosłownie, tylko jakby nagle zaczął się kurczyć w swoim płaszczu. Coraz bardziej i bardziej, bardzo szybko, ludzie oko pewnie wzięłoby to za zniknięcie - ale nie Saszka. Elf widział, że mężczyzna zwyczajnie się kurczy pod płaszczem, bo miał lepszy wzrok niż niejeden człowiek, nawet jeśli to kurczenie przebiegało w sposób błyskawiczny.
Finalnie więc został tylko płaszcz. I kształt pod płaszczem, który przypominał kozę. Nawet się kozi kształt poruszył.

Przez chwilę trwał w zdziwieniu i stuporze, próbując zrozumieć, co się właśnie stało. Absolutnie nic nie zrobił sobie z tego grzmiącego tonu głosu - był przekonany, że to Armin, a nie żaden Nimra czy kto tam jeszcze. Nie wiedział tylko, DLACZEGO Amir odstawia takie cyrki. Koncepcja pranku jakoś kompletnie umykała umysłowi elfa.
W końcu potrząsnął głową, jakby chcąc się pozbyć z niej nieprzyjemnego wrażenia absurdalności całej sytuacji i podszedł do poruszającego się pod płaszczem kształtu.
- No i co? Amir cię wyczarował czy z jakiegoś powodu samego siebie zamienił w kozę? - zapytał zwierzęcia. Koza czy Wedel - co za różnica. Czasami warto było wyartykułować własne myśli istocie, która nie mogła odpowiedzieć. Zrezygnowany elf sięgnął dłonią po płaszcz, żeby się upewnić, czy rzeczywiście z kozą ma teraz do czynienia.
I by, ewentualnie, zaprowadzić ją do antykwariatu.

Koza w rzeczywistości stała pod płaszczem. Więc gdy geograf ją odsłonił, zobaczył najzwyklejszą szaro czarną kozę z tymi pojebanymi kozimi oczami. Nic specjalnego. Jeszcze zameczała tylko żałośnie w odpowiedzi.
Geograf z kolei tak się zafrasował swoimi myślami - i kozą, rzecz jasna - że gdzieś tam umknęło mu jeszcze jedno zwierzątko, które wymsknęło się spod płaszcza. Cicho i szybciutko. Błyskawicznie. Niczym najprawdziwszy na świecie szczur i nic więcej.

Kapitan Erkh'iaan dotarł z powrotem do antykwariatu bardzo szybko - wszak ten nie był daleko od samego serca Warszawy - i już bez żadnych większych niespodzianek. Najwyraźniej koza na sznurku - bo i miała na szyi przytroczony sznur, jakby już gotowa do prowadzenia albo jakby ktoś już ją prowadził - wcale nie była aż tak dziwnym zjawiskiem w samym centrum stolicy.
Ale drzwi antykwariatu nadal były zamknięte. Tylko tym razem geograf mógł zauważyć, że w środku pali się słabe światło: widział to przez nie do końca zasłoniętą ciężką zasłonę w środku.
Pewnie gdyby zechciał, z łatwością zobaczyłby, co dzieje się w środku.
Mógłby również kulturalnie zapukać.

Po drodze uciął sobie jeszcze małą pogawędkę z kózką - w końcu nikt go nie wyśmiewał, nie nazywał zboczeńcem, wyznawcą ani nie nasyłał na niego cyklopa albo ochrony. Saszka był zmęczony tymi wszystkimi absurdami, które zdawały się ciągnąć do niego jak ćma do ognia. I żeby podbudować własną, wewnętrzną "patriosferę" postanowił zrobić to, co normalne, zamiast to, co absurdalne.
Wziął i zapukał do drzwi antykwariatu zamiast bawić się w jakieś niedorzeczne podglądanie.
- Amir? To ja. Wróciłem z kozą - rzucił do drzwi. - Którą zresztą sam mi dałeś...

Porucznik postanowił nie zaglądać przez okno, zamiast tego zapukał do zamkniętych drzwi niczym najlepszy obywatel miasta - którym zresztą i był. Koza nie oceniała jego zachowania, nie miała pretensji i niczego od niego nie chciała, była więc absolutnie idealnym towarzyszem nie tylko podróży, ale może i życia.
Saszka musiał poczekać kilka dobrych chwil, nim w drzwiach trzasnął zamek i się otworzyły.
- Fantastycznie, to możemy zaraz rozpocząć przygotowania, zdobyłem miód i pozostałe składniki do rytuału - oznajmił Armin i odsunął się z przejścia. Ogólnie chłop nie wyglądał w tamtym momencie najlepiej, jakby gdzieś po drodze zgubił koszulę i buty, na rękach miał pełno śladów po naprawdę solidnych i groźnych pazurach, podobnie na plecach - ale te już nie wyglądały na zwierzęce - resztki koszuli - najwyraźniej również rozdartej - leżały na biurku. Oprócz niej było tam kilka innych rzeczy w tym wszystkie te, które Armin wymienił geografowi wcześniej oraz wiadro. Metalowe wiaderko.
- Dobra, gotowy? Chcę mieć to z bani, mam parę rzeczy do zrobienia - fuknął na elfa i wziął z regału jakąś książkę.

Przestąpił ostrożnie próg przybytku wiedzy i artefaktów, uważnie oglądając rany Armina. Skąd się tam wzięły? Czy zdobycie miodu i reszty składników rzeczywiście było w tym świecie tak niebezpieczne? Do czego miało służyć wiaderko? Tak wiele pytań - aż trzy - i żadnych odpowiedzi. Saszka zbliżył się do mężczyzny.
- Co ci się stało? - zapytał, przyglądając się dalej śladom pazurów. - To trzeba opatrzyć. Jeśli masz jakieś gazy i antyseptyki, to się tym zajmę - dorzucił stanowczo. Do północy był przecież jeszcze czas. A tak zostawić w potrzebie tego dziwnego towarzysza... Tak się nie robi. Kapitan czułby się bardzo niekomfortowo z faktem, że ktoś, kto miał mu pomóc, ucierpiał i sam żadnej pomocy nie otrzymał w zamian.
Saszka przywiązał kozę do nogi biurka, żeby się niepotrzebnie nie pałętała po antykwariacie.
- Swoją drogą, może mi przy okazji wyjaśnisz, dlaczego najpierw wysłałeś mnie na poszukiwania kozy, a potem sam mi ją wcisnąłeś, jeszcze się przy tym idiotycznie maskując?

Armin rzucił niedbałe spojrzenie na zadrapania.
- E, zaraz się zagoją. Tak to jest, jak ma się dzikiego kota w łóżku - mruknął od niechcenia, niby wyjaśniając wszystko, a jednocześnie nie wyjaśniając niczego.
Za to spojrzał na elfa i zmarszczył brwi, gdy ten zadał mu pytanie.
- Po co miałbym marnować na ciebie tyle czasu? - zapytał prosto i otworzył książkę na jednej ze stron i odłożył ją na biurko. Wziął z blatu kredę. - Poza tym jestem zmiennokształtnym. Mógłbym wyglądać niczym paryska księżniczka, gdybym zechciał - burknął jeszcze widocznie oburzony, podając elfowi kredę. Stuknął drugą dłonią w otwartą książkę. - Narysuj ten okrąg na podłodze.
Gdy elf spojrzał na książkę - nie zrozumiał wprawdzie nawet słowa, które było tam napisane - zobaczył rysunek okręgu oraz dziwnych run powpisywanych dookoła jego krawędzi. Książka ogólnie też wyglądała całkiem prawdziwie, była stara i nieco zniszczona przez pazur czasu. Skórzana okładka była powycierana, tusz nieco już wyblakły. Tylko jeden rysunek był przy opisie: przedstawiał przedmiot przypominający trochę złoty kaganek, zupełnie niczym... niczym lampa. Lampa dżina jak z Alladyna.

Elf postanowił nie drążyć tematu, choć ślady pazurów wyglądały, jakby Armina uciachało coś znacznie większego niż kot. Albo po prostu jak rzeczywiście dziki kot. Na przykład lew albo inna puma. Ale skoro mężczyzna twierdził, że zaraz się zagoi... No cóż, biorąc pod uwagę magię w tym świecie - rzeczywiście istniała taka możliwość.
Natomiast po co Armin miałby poświęcać tyle czasu - tego Saszka sam by się chętnie dowiedział, ale skoro nie to nie. Ostatecznie... To nie była jego sprawa.
Saszka tylko więc pokiwał głową na te rewelacje i przyjrzał się rysunkowi w książce. A potem samej książce. Miał nieprzyjemne wrażenie, że zmiennokształtny robi go w kozę. Czy tam w byka. Czy tam inne zwierzę gospodarskie. Wolumin był podejrzany jak sami diabli. Czy aby ten rytuał naprawdę miał pomóc w odesłaniu elfa do właściwego Planu?
- Emmm... A co tak dokładnie robi ten rytuał? - zapytał w końcu.

Armin przesunął rzeczy na biurku, aby zrobić sobie na nim miejsce. Znowu na nim usiadł. Miał w sklepie od zajebania foteli i starych krzeseł, ale z jakiegoś powodu uparcie sadzał dupsko tylko na blat. Bo powody.
- Przywoła moc - odparł prosto mężczyzna i wzruszył ramionami. - Dżina. Każesz mu odesłać się do domu i cię odeśle, tylko będziesz musiał mu zapłacić. Tak się u nas podróżuje między wymiarami - dodał jeszcze prosto i pochylił się, zeby pogłaskać kozę.
I elf mógł zauważyć, że i rany na nim wyglądają jakby... lepiej? Jakby ledwo widocznie, bardzo szybko, nanomilimetr po nanomilietrze się zasklepiały na bieżąco.

Dżin. Spełniający życzenia. Jak w bajkach i baśniach. No przecież, że tak.
Elf przełknął głośno ślinę.
Niespecjalnie podobał mu się ten pomysł, ale co miał innego do wyboru? To zakrawało na jakąś zakazaną magię - przyzywanie za pomocą rytuału magicznej istoty, która spełnia życzenia brzmiało równie dobrze, co wzywanie w tym celu demona. Ale z drugiej strony - w bajkach dżinowie byli raczej w porządku.
- Aha - odparł Saszka mądrze i wziął się za wypełnienie polecenia Armina: narysowanie okręgu. Przypomniało mu to z dawna zapomniane lekcje matematyki, a konkretniej - geometrię. W tym akurat kapitan był dobry. Wiedział, jak coś dokładnie narysować, kreska w kreskę, nawet jeśli w tym przypadku materiałami nie miały być ołówek i papier, tylko kreda i podłoga.
I kiedy tak rysował, zerkał od czasu do czasu na obrażenia czerwonookiego. To było niesamowite: zupełnie jak oglądanie rozkwitającego kwiatu w przyspieszonym tempie. Kiedy patrzyłeś na wprost, niby nic się nie działo, coś umykało wzrokowi, ale kiedy tylko spojrzałeś w bok, a potem znów na to miejsce - rana była za każdym razem odrobinę mniejsza, odrobinę bardziej zagojona.
Normalnie czary.

Hokus pokus.
Armin niekoniecznie przejmował się tym, w jaki sposób Saszka rysuje magiczny okrąg, tylko był zajęty głaskaniem kozy. Po prostu. Siedział, głaskał z zamyśloną miną kozę.
- Teraz zegary - zawyrokował i wskazał przygotowane zwykłe budziki. Wszystkie działające. - Pięć, tych zwykłych, dookoła okręgu w równych odstępach. A ten - wskazał piękny drewniany zegar stojący, z kukułką. A jakże. Pięknie rzeźbiony, należy dodać. - Na środku, przodem do drzwi. Teraz wysyp trociny dookoła okręgu, żeby dżina uwięzić - tłumaczył cierpliwie Armin. Rany na jego ciele już niemal całkowicie się zasklepiły, były już tylko grubymi czerwonymi pręgami. A przecież nie tak dawno ziały czerwienią i krwią! - Zapalisz świecę. I musisz wydoić kozę pod zegarem. Do mleka dodasz krew.
Wszystkie niezbędne składniki leżały na biurku - oprócz wora z trocinami i poza kozą oczywiście.
- Kukułka zacznie bić o północy, a wtedy będzie trzeba zacząć rytuał. Więc się streszczaj, bo mało czasu, a dużo rzeczy do zrobienia >:C

Saszka natomiast przejmował się bardzo. Zawsze przykładał ogromną wagę do szczegółów, czy to robił herbatę, zszywał koszulę czy rysował rytualne okręgi na podłodze. Co nie znaczy, że się przy tym grzebał, o nie! Po prostu kapitan był wyjątkowo precyzyjny. Jak niemiecka technologia.
- Już, już - mruknął elf uspokajająco, wykonując po kolei wszystkie polecenia Armina. Rozstawił dokładnie zegary tak jak pan zmiennokształtny przykazał, skrupulatnie rozsypał trociny. Wyjął z kieszeni zapałki i zapalił świecę. A potem popisowo wydoił do wiadra kozę - niby był warszawiakiem, ale przecież rodzice, kiedy jeszcze żyli, często zabierali go na wieś. Wydojenie kozy albo krowy nie stanowiło dlań żadnego problemu. I kiedy wykonał już te wszystkie czynności, spojrzał na Armina pytająco.
- I co teraz?

Armin zerknął na jeden z zegarów i nagle zacisnął usta, patrząc na Saszkę.
- Dobra. Teraz przedostatni krok. Musisz złożyć w ofierze cząstkę siebie i wymieszać ją z krwią dziewicy i mlekiem. Krew, spermę, ślinę... - zawiesił na chwilę głos. - Tym warunkujesz, czym mniej więcej zapłacisz. Osobiście polecam spermę, wtedy dżin chce jakiejś pedalskiej zapłaty jak wspomnienie pierwszego pocałunku czy zapachu matki.

Przed wojną były takie fajne programy komputerowe, zwane sztuczną inteligencją. Składało się zamówienie w formie opisu i już po paru chwilach miało się przepiękny (zazwyczaj) obrazek odpowiadający temuż opisowi. I w tej chwili Saszka idealnie odzwierciedlał prompt pt. "elf, zszokowany".
Dopiero po chwili policzki kapitana wściekle się zaróżowiły, a on sam wymamrotał coś niezrozumiale pod nosem.
- A czego może zażądać w przypadku krwi lub śliny? - zapytał w końcu przez zaciśnięte zęby. Bo to nie tak, że sama wizja konieczności oddania spermy mu przeszkadzała. Już pal sześć wspomnienie pierwszego pocałunku czy innych takich (nie był udany), ale co, jeśli dżin zażyczy sobie wspomnienia o jego matce?
Tak sobie to Saszka tłumaczył w każdym razie.

Armin podrapał się po głowie i się skrzywił, jakby nie do końca chciał odpowiadać na to pytanie.
- A bo ja wiem? Uczył mnie tego wuj i on zawsze oddawał spermę i mówił, że tak się powinno robić, bo wtedy zapłata jest najmniejsza - odpowiedział. Wzruszył jednak ramionami. - Jak nie chcesz trzepać do wiadra, to daj mu swoją krew. Tylko nie wiem, czego będzie chciał. Może wspomnienie twojej pierwszej miesiączki - wykrzywił po tym usta w szyderczym uśmiechu.
A rany zamieniły się już w cieniutkie różowe blizny. Blednące i tak z każdą chwilą.