Saszka oczyma wyobraźni zobaczył, jak Judyta, bez żadnej krzywdy, spada z Wedla, po czym otrzepuje się z kurzu i zaczyna łagodnie tłumaczyć koniowi, że tak się nie robi, że tak nie przystoi wierzchowcowi. Tak go ta mimowolna wizja rozśmieszyła, że parsknął dźwięcznym śmiechem. Na co rzeczony wierzchowiec zarzucił głową i zarżał, niezbyt zadowolony z tego nagłego wybuchu wesołości. Elf natychmiast mocniej przytrzymał uzdę i niemal automatycznie palcami drugiej ręki wystukał uspokajające kata na czole konia.
Jeszcze tego brakowało, żeby dziewczyna faktycznie spadła przez jego głupotę.
- Przepraszam, nie powinienem się tak śmiać - rzucił od razu, patrząc na Judytę przepraszająco. - Oczywiście, że siedzisz jak należy. I, jak widzisz, Wedel też czasem miewa humory. Ale jeśli cię to pocieszy - dodał z ożywieniem. - Na egzaminie sama możesz wybrać konia. Możesz nawet przyjść z własnym. Lub pożyczonym. To znaczy... W zasadzie ktoś musiałby ci go przyprowadzić, bo przecież bez prawa jazdy nie wolno prowadzić konia - zaplątał się jeszcze na koniec. Przygryzł lekko wargę.
Chciał wypaść przy Judycie jak najlepiej, a ciągle się jakoś kompromitował. Westchnął ciężko.
Spojrzał na rumieniącą się dziewczynę i serce zabiło mu żywiej. Zastanowił się przelotnie, czy mógłby ten rumieniec i to wyznanie o przysparzaniu dodatkowych zmartwień wziąć za dobrą monetę.
I uznał, że tak.
Odpowiedział Judycie, że jeśli kiedyś zdecyduje się jednak dołączyć do wojska, to jej, oczywiście, nie będzie tego wyperswadowywał, ale ma nadzieję, że jednak tego nie zrobi. Porozmawiali jeszcze chwilę, pochodzili trochę. Saash'Khaar pokazał jej jeszcze parę przydatnych rzeczy.
A później geograf powiedział, że Judytę odprowadzi. Wsiadł na Wedla za nią i, oboje niesamowicie przejęci, odjechali na Pragę.

KONIEC