Elfy wszystko robiły porządnie. Kiedy ustanowiły królestwo w Polsce, szybko przyjęły chrzest i zostały lepszymi katolikami niźli niejeden rodak wymachujący biało-żółtymi chorągwiami i wywieszający w oknach święte obrazki.
Elfy poszczą w piątki, chowają po katolicku elfie dzieci i odbywają pielgrzymki do Częstochowy. Wiedzą, kiedy była bitwa pod Grunwaldem, kto to Traugutt i co oznacza data 11 listopada.
Elfy nie piją za dużo, raczej się nie awanturują, bardzo rzadko popełniają przestępstwa, są uprzejme, grzeczne i wykształcone. Porządni obywatele. To tak jakby zaczerpnąć wszystkich ludzi galaktycznym durszlakiem i pozwolić wyciec przez dziury wszelkim mętom, złodziejom, mężom bijącym żony (i odwrotnie), piratom drogowym, gnojkom wymazującym flamastry na siedzeniach autobusów, ćmulom tępo niezainteresowanym światem. I tym podobnym niby homo sapiens płci obojga. Nie oznacza to, że żaden zły elf nie spłynie z kosmicznego sitka, ale będzie ich niewiele i nieszczególnie paskudnych.

O elfach słów kilka

Po wsiach plotkują, że elfy to tak naprawdę anioły, które zstąpiły na Ziemię, by pomóc ludziom, ale przyjęły uniwersalne postacie akceptowane przez różne kultury i religie, żeby nie siać wśród nich zamętu. Akademiccy teoretycy odrzucają hipotezę ich niebiańskiego pochodzenia, ale sami przyznają, że to możliwe, by elfy przekonwertowały swoje ciała na modłę Planu Ziemi. Na poparcie swojej teorii wymachują „Władcą Pierścieni”, wskazując podobieństwa „uszatek” do tworów Tolkiena i proponując nazwę systematyczną Homo legolas.  Same elfy milczą taktycznie na ten temat. Wojskowi, którzy mają z nimi najbliższy kontakt, tylko wzruszają ramionami, twierdząc, że „jaki elf jest, każdy widzi”. Wysoki i smukły, szpiczastouchy, schludnie i elegancko ubrany. Grzeczny, zazwyczaj uśmiechnięty, często długowłosy. I piękny. Bardzo piękny.
Elfy nie zdradzają dokładnych informacji na temat swojej długości życia, ale według ich rachuby pięćdziesięciolatek to jeszcze młodzik. W związku z tym ich niekiedy protekcjonalne podejście względem ludzi może być odebrane jako arogancja. Władają potężną magią, dlatego przykładają wielką wagę do właściwych procedur i użytkowania przedmiotów zgodnie z przeznaczeniem. Język polski sprawia trudności nawet tym, którzy przybyli na Ziemię jeszcze w roku 2018. Wynika to raczej z ich nieumiejętności chwytania metafor niż nieznajomości zasad gramatyki.
Ich prostoduszność może zakrawać wręcz na naiwność, więc wielu ludzi lubi sobie żartować ich kosztem. Nawet obrażonego elfa łatwo udobruchać szczerymi przeprosinami, bywają jednak nerwowe, gdy ktoś podważy ich kompetencje. Rywala prędzej wyzwą na uczciwy pojedynek, niż obmówią za plecami. Chętnie przyjmują polskie nazwiska, ponieważ ich rodzime, zazwyczaj przynajmniej piętnastozgłoskowe, byłyby za trudne do wymówienia. Lubią polską kuchnię, wielu ma swoje ulubione drużyny piłkarskie i drobne, nieszkodliwe dziwactwa, którymi się interesują. Nie do końca pojmują sposób rozumowania ludzi, ale są otwarte i nastawione bardzo pokojowo. Ich poczucie estetyki może być nieco kontrowersyjne: lubią żółwie memorskie, z niejasnych przyczyn zachwyciły się Pałacem Kultury i Nauki (i wystawiły trzy jego kopie) i lubią oglądać westerny. Zalecają to wszystkim żołnierzom Rzeczpospolitej.

Cechy elfów

- Przeciętny elf jest szybszy i zwinniejszy od człowieka, a także przynajmniej dorównuje mu siłą fizyczną. Nierzadko jednak dzieje się tak, że elfy wykorzystują swoją magię, by podnieść sprawność organizmu. Zyskują wtedy np. nadnaturalną siłę lub szybkość.
- Szczegóły ich budowy anatomicznej nie są dobrze poznane, ale uważa się, że wewnętrznie przypominają ludzi.
- Regenerują się szybciej niż ludzie, ale znacznie gorzej radzą sobie z ranami zainfekowanymi fagami Czarnych.
- Nie do końca rozumieją zasady Planu Ziemi oraz złożoność psychiki ludzi, dlatego mimo dobrej woli łatwo im wplątać się w konflikty.
- Krzyżują się z ludźmi (małżeństwa ludzko-elfickie są rzadkie, ale są).
- Są dziwne. Mile widziane upierdliwe hobby, nieśmieszne żarty i nawyki językowe.
- Wszystkie elfy, które przybyły do Planu Ziemi, otrzymały od króla ścisły zakaz opowiadania ludziom o ich rodzimym Planie.
- Imiona elfów dostosowane są do języka ludzi, ale i tak zachowują pewną indywidualność. Bardzo często spotykane są imiona i nazwiska połączone w jedną całość apostrofami (Ogalfin'al'Dott lub Barg'O'Darr), podobnie skonstruowane nazwiska (Naa'Maar, Arr'Rith) oraz rozmaite przydomki. Nie jest to ściśle obowiązująca reguła, gdyż wiele elfów przyjmuje całkowicie ludzkie, polskie imiona i nazwiska.

Półelfy

Są jeszcze dość nieliczną w Polsce krzyżówką elfiego i ludzkiego rodzica - jako taki też posiadają podwójne obywatelstwo Rzeczpospolitej oraz Królestwa Elfów w ich rodzimym Planie. Wciąż uchodzą za "dzieci" - najstarsze półelfy mają dopiero 47 lat. Łączą w sobie cechy elfów i ludzi. Zazwyczaj są wysokie i smukłe, a ich rysy wykazują regularność bardzo rzadko spotykaną u ludzi czystej krwi (choć wciąż są "brzydsze" niż elfy). Zdolnościami magicznymi i czułością na czary przewyższają zdecydowaną większość ludzi, często dziedziczą też moce po elfim rodzicu (lub moc jest podobna). Urodziły się już na Ziemi, są więc lepiej "dostrojone" do jej rzeczywistości - znacznie łatwiej przychodzi im magiczne zamaskowanie swojej obecności, a także manipulacja elementami środowiska naturalnego (np. ziemią, wodą, roślinnością). Gorzej natomiast radzą sobie z czarami, które mają na celu stworzenie nowych obiektów. Jako mieszańce lepiej znoszą infekcje fagami od swoich elfich rodziców.

Garść informacji dla gracza

- Postać elfa lub półelfa powinna być skonsultowana przed stworzeniem karty. Krótka rozmowa na temat pomysłu i jego współgrania z uniwersum może w razie potrzeby oszczędzić graczowi konieczności poprawiania KP.
- Postać nie musi w 100% spełniać powyższej charakterystyki, ale należy mieć na uwadze, że większość elfów jest właśnie taka. Warto więc zaznaczyć w karcie, dlaczego Twój bohater jest akurat inny.
- Są postaciami ważnymi dla fabuły i przez to limitowanymi, dlatego ich karty powinny być przemyślane, treściwe i staranne (niewskazane jest opuszczanie nieobowiązkowych fragmentów). Maksymalny wiek elfa to 300 lat. Im jest on starszy, tym większą dysponuje mocą. Maksymalny wiek półelfa to 47 lat, a każdy urodził się już w Planie Ziemi.