To był dobry dzień. Zaczął się klasycznie, bo Arek został obudzony dupą Kota na twarzy, później został jeszcze podrapany przy próbie pomiziania ścierściucha, a finalnie pierdolnął małym palcem o framugę drzwi, gdy szedł do kuchni, żeby zrobić sobie poranną kawę. Dzień jak co dzień. Nic nie zapowiadało, że ten konkretny dzień może się różnić czymkolwiek od innego.
A miał się różnić po prostu w chuj bardzo od dnia powszedniego.
Zaczęło się na dobrą sprawę, gdy Arek dotarł o 16 do roboty. Czar PRL-u jak zawsze powitał go zatęchłym zapachem starego piwa, petów oraz meneli. Tania pijalnia, piwo za dosłownie parę złotych i można było siedzieć w ciepełku - istny raj dla żuli, kilku nawet siedziało pojedynczo przy stolikach. Stali bywalcy przede wszystkim, dol tej speluny raczej nikt nowobogacki nie zaglądał. Bo i po co? Pić tanie piwsko czy zeżreć kromkę chleba ze smalcem i ogórkami? Bez jaj. Ale ważnym było to, że nie było tłoku. Dosłownie kilku pijaków z browarami, dwóch ćmiło sobie papieroska od niechcenia.
Brak klientów chwilę po 16 mogło zwiastować spokojny wieczór. A później było tylko lepiej! Nowy barman, chcąc się wykazać, zawczasu wyszorował, kurwa, całe szkło i wypolerował, uzupełnił lodówki, więc nie było za bardzo co robić. A finalnie Michał - kierownik baru - chwilę po dwudziestej powiedział Arkowi, że jeśli ludzi nie będzie, to niech zamyka wcześniej.
Najważniejsza jednak była koperta, którą Michał mu wręczył. Koperta z wypłatą. Matki Boskiej, kurwa, Pieniżnej, najważniejszy i najlepszy dzień w miesiącu. Księgowa wyrobiła się ze wszystkim wcześniej niż zwykle, więc i wcześniej wypłaty trafiły do pracowników.
Żyć, nie umierać.
Więc siedział tak Arek za barem, memląc chlebek ze smalcem i patrząc na jednego żula, który powoli przysypiał nad swoim piwem. Zastanawiał się, jak go wyniesie, jeśli go nie dobudzi. Bo jak zostawi, to jak chuj zaszczy podłogę i trzeba będzie to sprzątać. A Arkowi jednak nijak nie było w smak sprzątanie podłogi ze szczochów menela.

Dzień jak co dzień, dzień po dniu, wciąż się dzieje kradzieży cud. Ecta właśnie schodził z dzielni po skrojeniu kilku frajerów, a że nie sra się tam gdzie się je, to nawet nie była to jego dzielnia. Zobaczył jakiś szyld baru - jakaś typowa mordownia umieralnia - i postanowił zajść na jakieś piwko, żeb  y przy okazji przeliczyć, hmm utarg.
Podszedł do baru i usiadł na wysokim stołku, klepnął dłonią z banknotem w blat.
- Barman, daj nam jakieś dobre piwo - mruknął. - Byle nie z kija, bo nigdy nie jest dobre.

Arek zamrugał kilka razy, bo z obserwacji menela wyrwał go GŁOS. Nie, żeby nie spodziewał się klientów, ale on zawsze wyglądał, jakby się klientów nie spodziewał. Zwłaszcza takich no. Nowych. Opuścił wzrok na banknot przykryty dłonią.
- Tu jest tylko dobre piwo, samo dobre, bo to z krajowego chmielu jest, rolnik sam wozem dowozi do browaru i tam robią to piwo, sam był pił, ale polecam pigwówkę - odparł Arek, skupiając wzrok przede wszystkim na banknocie. Bo nie byle dycha była przecież, a przecież zwyczajowi klienci właśnie takie nominały zostawiali najchętniej. Albo w ogóle same drobne i klepaki.
Nawet przysypiający menel został wyrwany z pijackiego letargu na moment i podniósł od niechcenia głowę, żeby spojrzeć w okolice baru przekrwionymi oczami.
- Ciemne czy jasne?